Κι όμως όλοι βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι

της Γεωργίας Μαρκέα

Πριν λίγο έλαβα ένα μήνυμα που με λύπησε πολύ, από μία συνάδελφό μου, τη Σχολική Σύμβουλο κλάδου ΠΕ14.01 (Ιατρών) , κυρία Αλεξάνδρα Τσέβη. Είχε θέμα «Αποχαιρετισμός».

Σε μια μόνο παράγραφο, η συνάδελφός μου περιέγραφε την πικρία της: «Λόγω των πρόσφατων δραματικών εξελίξεων στον χώρο της Τεχνικής –Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και της κατάργησης του Τομέα Υγείας –Πρόνοιας σε ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ, ευρίσκομαι και η ίδια στη δυσάρεστη θέση να χάνω την ιδιότητά μου και ως σχολικός σύμβουλος και ως εκπαιδευτικός. Ως εκ τούτου, παύω να ανήκω πλέον στην ομάδα των αγαπητών συναδέλφων σχολικών συμβούλων της ΔΔΕ Α΄ Αθήνας». 

Είμαι βέβαιη ότι η επιστολή που η ίδια έλαβε από την υπηρεσία μας θα ήταν ακόμη πιο λιγόλογη. Τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, οι υπηρεσίες αρκούνται σε μισή μόνο γραμμή για να διαλύσουν το παρόν, το μέλλον, ακόμη και το παρελθόν ενός υπαλλήλου, καταστρέφοντας  ό,τι ωραίο είχε πριν χτιστεί από εκείνον αλλά και από την ίδια την υπηρεσία στην οποία εργαζόταν.

Φαίνεται πως πρόκειται για καλά οργανωμένο σχέδιο. Η κάθε υπηρεσία ξεκινά να απολύει έμμεσα ή άμεσα εκείνους που είναι λίγοι. Ποιος θα γνοιαστεί πραγματικά για την τύχη της μοναδικής Ιατρού Σχολικής Συμβούλου που για πρώτη φορά απέκτησε αυτήν την ιδιότητα στην Ελλάδα; Ποιος θα γνοιαστεί για τους εκπαιδευτικούς της αντίστοιχης με εκείνην ειδικότητας;   Ήδη εκπαιδευτικοί διαφόρων ειδικοτήτων έχασαν τις θέσεις τους και κάποιοι άλλοι, όπως αυτοί της Μουσικής, ακούν τις νότες τον τελευταίο καιρό να τρεμοπαίζουν.

Όμως, δυστυχώς δεν είναι όλοι (όπως θα έπρεπε) εκείνοι που βλέπουν πιο πέρα από το μικρόκοσμό τους το τι στα αλήθεια θα συμβεί. Αρκεί για αυτούς να κάθονται αναπαυτικά στη θέση τη δική τους «στον ήλιο», όπως νομίζουν.

Κι όμως, όλοι μας βαδίζουμε στο ίδιο μονοπάτι. Είμαστε συνδεδεμένοι όπως οι κρίκοι μιας τεράστιας αλυσίδας. Πλούσιοι, φτωχοί, υγιείς, ασθενείς, μορφωμένοι, αμόρφωτοι, Έλληνες, «αλλοδαποί», Ιατροί, Δάσκαλοι, Φιλόλογοι, Μαθηματικοί, Μουσικοί, Ξενόγλωσσοι, Υδραυλικοί, Έμποροι, Οδοκαθαριστές…  Είμαστε κρίκοι μιας αλυσίδας που διαλύεται διαρκώς και που μόνο φαινομενικά βαστάει. Κάθε κρίκος της αλυσίδας που παραμένει ενώνεται κακήν-κακώς με τον παρεπόμενο κρίκο και το ότι κάποιοι βρίσκονται ακόμη εκεί, νομίζουν πως τους φτάνει.

Κι έτσι, βλέπουμε γύρω μας, να γεμίζουν οι γειτονιές με καταστήματα που «ενδιαφέρονται» για τις τύχες των χαμένων κρίκων, όπως «Αγοράς χρυσού» και πρακτορεία «ΟΠΑΠ». Την ώρα που θα έπρεπε δηλαδή όλοι να βρισκόμασταν  στο Σύνταγμα, κάποιοι προσπαθούν απλώς να ξεφύγουν αλώβητοι (και πλουσιότεροι) από την οικονομική κρίση.

Πάντοτε πίστευα ότι η προσωπική ευτυχία δεν είναι ανεξάρτητο αγαθό. Δεν γίνεται δηλαδή κάποιος να έχει ατομική ευδαιμονία όταν οι γύρω του είναι δυστυχισμένοι. Το σπίτι του καθενός μας είναι όμορφο μόνο όταν βγαίνοντας στο μπαλκόνι, μπορεί να αντικρίσει το σπίτι του γείτονά του εξίσου όμορφο με το δικό του. Δεν είναι πλούσια μια κατοικία όταν απέξω από τον φράχτη της δεν έχει πεζοδρόμιο για τους περαστικούς ούτε τρόπο να περάσουν τα άτομα που οδηγούν (ή κάθονται πάνω σε) καροτσάκι.

Δεν υπάρχει ζωή σε έναν κόσμο που νοσεί ηθικά και που οι κρίκοι της αλυσίδας δεν βαστούν γερά ο ένας τον άλλον.

Δεν είναι τα χρήματα που δεν υπάρχουν. Δυστυχώς, αυτό που στερείται η πατρίδα μας είναι το πραγματικό ενδιαφέρον και την αληθινή αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αυτό δηλαδή που εμείς στο χώρο της εκπαίδευσης καλούμε με μια λέξη «ήθος» και είναι ο σημαντικότερος στόχος μας. 

Γιατί μόνο με το ήθος θα γίνει κάποτε ο κόσμος μας καλύτερος και το ταπεινό μονοπάτι που όλοι διαβαίνουμε, έστω άλλοι ένα βήμα μπροστά κι άλλοι πιο πίσω, θα μας οδηγήσει σύσσωμους και αλώβητους στην κορφή.