Δίχως Μουσική το ελληνικό σχολειό μας θα μοιάζει με «άψυχο χαλκό που βουίζει και κύμβαλο αλαλάζον»

της Γεωργίας Μαρκέα

Σχολική Σύμβουλος Μουσικής

Post-doc και PhD στη Μουσική Εκπαίδευση,

Institute of Education, University of London  
Κινητό: 6974765321
e-mail: gmarkea@gmail.com
blog: http://gmarkea.blogspot.gr/

Σήμερα ανακοινώθηκε στις ιστοσελίδες esos και alfavita το νέο ωρολόγιο πρόγραμμα για το Γυμνάσιο, από το οποίο αφαιρείται εντελώς το μάθημα της Μουσικής στις Β’ και Γ΄ τάξεις του Γυμνασίου. Έτσι, οι μαθητές μας θα διδάσκονται Μουσική μόνο για δύο σχολικές ώρες στην Α΄ Γυμνασίου!...

«Η επανάληψη», σύμφωνα με τους αρχαίους προγόνους μας, «είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως». Όμως, πόσες φορές άραγε χρειάζεται να επαναλάβει κανείς τα πλεονεκτήματα της εκμάθησης της Μουσικής στην ψυχοσωματική και συναισθηματική ανάπτυξη των μαθητών μας, για να εμπεδωθεί αυτό και από εκείνους, στους οποίους ανατίθεται κατά καιρούς ο σχεδιασμός των ωρολογίων προγραμμάτων και να δοθεί επιτέλους στη Μουσική η θέση που της αξίζει;

Οι πρόγονοί μας ήδη εκατοντάδες χρόνια προ Χριστού δίδασκαν την αξία της μουσικής εκπαίδευσης στον υπόλοιπο κόσμο και οι γλώσσες των Μουσικών μάλλιασαν από τότε να επαναλαμβάνουν τη σπουδαιότητά της ανά τους αιώνες! Γι΄ αυτό άλλωστε στα δημόσια σχολεία των πολιτισμένων χωρών δίνεται στο μάθημα της Μουσικής ιδιαίτερη σημασία.

Να φταίει άραγε η έλλειψη χρημάτων που ελαττώνει τη μνήμη των εκάστοτε πολιτικών μας; Ακόμη όμως και η ολοσχερής απουσία χρημάτων δεν θα ήταν επαρκής δικαιολογία! Αυτό που απουσιάζει στα αλήθεια από τη μνήμη τους, πολύ φοβάμαι πως είναι το ουσιαστικό ενδιαφέρον για το μέλλον των μαθητών των ελληνικών σχολείων. Αυτών των μαθητών που σίγουρα δε ρώτησε κανείς όταν έβγαλε με μιας από τη ζωή τους το τραγούδι και μάλιστα στη διάρκεια που διανύουν την τόσο ευαίσθητη συναισθηματικά ηλικία της εφηβείας τους!

Είμαι βέβαιη ότι αν ζητούσαμε από τους μαθητές μας να σχεδιάσουν το ωρολόγιο πρόγραμμα, θα κατάφερναν τελικά να χτίσουν ένα σαφέστατα αποτελεσματικότερο σχολείο από αυτό που τους προσφέρεται από τους ιθύνοντες της εκπαίδευσης. Στους μαθητές μας ταιριάζει το τραγούδι «Φοβάμαι» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, γιατί όντως είναι να φοβούνται όλα αυτά που γίνονται συχνά για εκείνους, χωρίς εκείνους!

Ιδιαίτερα στο ελληνικό σχολείο, κάποια μαθήματα, όπως η Μουσική, θα έπρεπε να διατηρούσαν την από αρχαιοτάτων χρόνων σημαντική θέση τους στην εκπαίδευση. Ας μην επιδιώξουμε να χτίσουμε παλάτια στην άμμο του μνημονίου, αλλά ας μην γκρεμίσουμε κιόλας αυτά που εδώ και χρόνια έχουμε κατακτήσει με σοφία και αγώνες.

Σύμφωνα με τον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο Αριστοτέλη, «η μουσική διαπλάθει και βελτιώνει το χαρακτήρα μας, γι΄ αυτό είναι απόλυτα απαραίτητο να τη διδάσκουμε στα παιδιά μας». Οι μαθητές το έχουν εμπεδώσει αυτό κι αν κάποιος ζητούσε τη γνώμη τους, θα του επιβεβαίωναν οι ίδιοι πόσο πολύ θα ήθελαν να διδάσκονται Μουσική ανελλιπώς από το Νηπιαγωγείο έως και τη Γ΄ Λυκείου!

Θυμάμαι πριν από χρόνια, που εργαζόμουν στο Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο του Αιγάλεω (έναν τύπο σχολείου που εντελώς αδικαιολόγητα για μένα, έπαψε να υπάρχει), πόση χαρά έδινε στους τότε μαθητές και μαθήτριες μου η ενασχόλησή τους με τη μουσική αλλά και πόσο μουσικό ταλέντο αποδείκνυαν ότι είχαν στη διάρκεια των σπουδών τους! Δεν ήταν λίγοι μάλιστα εκείνοι που συνέχισαν πολύ σοβαρά να ασχολούνται με τη μουσική και αργότερα την έκαναν το κυρίως επάγγελμά τους. Κάποιοι είναι γνωστοί σε όλους μας στην Ελλάδα, αλλά κάποιοι άλλοι αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν για να ακολουθήσουν το όνειρό τους και να πραγματοποιήσουν διεθνή μουσική καριέρα. Το κοινό που είχαν, εκτός από το ταλέντο τους, ήταν ότι ανήκαν σε φτωχές οικογένειες!

Ιδιαίτερα στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, το μεγαλύτερο όπλο του φτωχού κράτους μας ενάντια στη μιζέρια θα ήταν η ακριβή εκπαίδευση των παιδιών μας! Το σχολείο έχει τη δύναμη να βελτιώνει την κοινωνικοοικονομική κατάσταση των μαθητών και να κάνει διαρκώς τον κόσμο μας καλύτερο.

Μέσα στο ίδιο πνεύμα, η μουσική εκπαίδευση ανήκει σε όλους ανεξαρτήτως τους μαθητές και γι΄ αυτό χρειάζεται να προσφέρεται απλόχερα στο δημόσιο σχολείο. Χρειαζόμαστε όμως ένα νέο σχολείο που στα αλήθεια να φροντίζει τους μαθητές του και προς αυτή την κατεύθυνση η άμεση απόσυρση του συγκεκριμένου ωρολογίου προγράμματος θα ήταν ένα απαραίτητο και ουσιαστικότατο βήμα!

Όπως αναφέρεται στην Α’ επιστολή Παύλου προς Κορινθίους (ιβ’ 27 - ιγ’ 13) στον Ύμνο της Αγάπης, «Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έχω γίνει άψυχος χαλκός που βουίζει ή κύμβαλο που αλαλάζει». Ας αναλογιστούν επομένως οι σχεδιαστές του νέου ωρολογίου προγράμματος, μήπως ένα σχολείο, στο οποίο δεν προσφέρεται αρκετά η ευκαιρία στους μαθητές του να τραγουδήσουν ή να παίξουν μουσικά μουσική, μοιάσει τελικά με άψυχο χαλκό ή κύμβαλο που απλώς βγάζει κρότους;