Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν! Το εμπεδώσαμε! Μας το χιλιολένε οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί μας καθημερινά με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κάνοντας τα πάντα να μας μαυρίζουν την ψυχή, σαν να μη μας έφτανε η γνώριμη σε όλους πίκρα από τις άδειες τσέπες μας ούτε οι απλήρωτοι λογαριασμοί, στους οποίους κάθε τόσο σκοντάφτουμε αναγκαστικά στην εξώπορτα...
Κι όμως, οι γονείς μας και οι παππούδες μας έζησαν πολύ δυσκολότερα χρόνια από αυτά που διανύουμε εμείς σήμερα. Πώς τα κατάφεραν να επιβιώσουν; Μη σταματώντας να τραγουδούν και διακωμωδώντας διαρκώς τη φτώχεια, τον πόνο και τη δυστυχία τους. Δεν έχασαν ούτε για μια στιγμή το χαμόγελο και την αισιοδοξία τους.
.jpg)
Έρευνες λένε ότι σήμερα μόνο το 1% του πληθυσμού της Γης μπορεί και χαμογελάει. Πώς θα αυξήσουμε αυτό το τόσο μικρό ποσοστό; Όχι πάντως με την απόκτηση χρημάτων. Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν! Το είπαμε! Αλλά κι αν υπήρχαν, δε θα έμεναν σε εμάς. Κάπου θα έβρισκαν οι πολιτικοί να τους τα δίναμε. Άρα ας βγάλουμε από τη σκέψη μας αυτά τα σιχαμερά, γαλαζοπράσινα (κάποτε κάποιοι από εμάς είχαν δει και μοβ), άχρηστα αντικείμενα. Φέρνουν τελικά μόνο πόνο αλλά και μιζέρια. Είτε τα έχουμε είτε όχι, ας αρκεστούμε στα σημαντικότερα: στους γύρω μας. Στους ανθρώπους που στα αλήθεια μας έχουν ανάγκη αλλά και τους χρειαζόμαστε!
Ας συμπαρασταθούμε ο ένας τον άλλον! Είναι η καταλληλότερη εποχή για αλληλοστήριξη. Είμαστε πλέον όλοι το ίδιο πλούσιοι και το ίδιο φτωχοί, ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Γιατί κανείς πλέον δεν γνωρίζει αν στα αλήθεια θα έχει ή δεν θα έχει επάγγελμα και τον επόμενο μήνα, ούτε αν το είδος της εργασίας του θα υπάρχει ή δε θα υπάρχει τις επόμενες μέρες ή ώρες.
Οι άστεγοι δίπλα μας δε μοιάζουν σχεδόν καθόλου με τους άστεγους που είχαμε στην πατρίδα μας δύο ή τρία χρόνια πριν. Μπορεί αύριο να είμαστε και εμείς στη δική τους θέση. Γι' αυτό ας προσαρμοστούμε άμεσα σε αυτή τη νέα κατάσταση. Ας αλληλοϋποστηριχτούμε. Ας μη μαλώνουμε αδίκως με τους περαστικούς στους δρόμους. Ας τους χαμογελάμε αντί να ξεσπάμε για τις στενοχώριες μας πάνω τους. Στις δημόσιες υπηρεσίες ας μην τσακωνόμαστε άσκοπα με τον υπάλληλο, ή αν εμείς είμαστε οι υπάλληλοι ας μη λογομαχούμε με τους πελάτες μας. Ας τους χαμογελάμε κι ας ανταλλάσσουμε με εκείνους τη γλυκιά ευχή "καλημέρα", κι ας μη λέμε σε αυτούς εκείνα που στην πραγματικότητα θα θέλαμε να πούμε στους πολιτικούς που ψηφίσαμε και μας απογοήτευσαν.
Ας συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή που είναι μικρή και περνάει πολύ γρήγορα. Κανένα θνητό πλάσμα στον κόσμο δεν έχει δικαίωμα να μας τη στερήσει. Αλλά κι εμείς, οφείλουμε στους άλλους την ευγενική και τη χρήσιμη παρουσία μας. Οι άνθρωποι γύρω μας όπως και τα παιδιά μας μάς χρειάζονται. Δεν έχουν ανάγκη όμως τα χρήματά μας. Χρειάζονται το χρόνο μας!
Κι όσο για αυτά τα ακατονόμαστα, ανύπαρκτα αντικείμενα... ας τα αφήσουμε σε εκείνους που συνεχίζουν να μην τα σιχαίνονται!
Κι όμως, οι γονείς μας και οι παππούδες μας έζησαν πολύ δυσκολότερα χρόνια από αυτά που διανύουμε εμείς σήμερα. Πώς τα κατάφεραν να επιβιώσουν; Μη σταματώντας να τραγουδούν και διακωμωδώντας διαρκώς τη φτώχεια, τον πόνο και τη δυστυχία τους. Δεν έχασαν ούτε για μια στιγμή το χαμόγελο και την αισιοδοξία τους.
.jpg)
..."Rosarte-therapy" με την Παιδική Χορωδία ROSARTE στην όπερα Μαγικό Βιολί (Εθνική Λυρική Σκηνή το 2012)
Έρευνες λένε ότι σήμερα μόνο το 1% του πληθυσμού της Γης μπορεί και χαμογελάει. Πώς θα αυξήσουμε αυτό το τόσο μικρό ποσοστό; Όχι πάντως με την απόκτηση χρημάτων. Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν! Το είπαμε! Αλλά κι αν υπήρχαν, δε θα έμεναν σε εμάς. Κάπου θα έβρισκαν οι πολιτικοί να τους τα δίναμε. Άρα ας βγάλουμε από τη σκέψη μας αυτά τα σιχαμερά, γαλαζοπράσινα (κάποτε κάποιοι από εμάς είχαν δει και μοβ), άχρηστα αντικείμενα. Φέρνουν τελικά μόνο πόνο αλλά και μιζέρια. Είτε τα έχουμε είτε όχι, ας αρκεστούμε στα σημαντικότερα: στους γύρω μας. Στους ανθρώπους που στα αλήθεια μας έχουν ανάγκη αλλά και τους χρειαζόμαστε!
Ας συμπαρασταθούμε ο ένας τον άλλον! Είναι η καταλληλότερη εποχή για αλληλοστήριξη. Είμαστε πλέον όλοι το ίδιο πλούσιοι και το ίδιο φτωχοί, ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει. Γιατί κανείς πλέον δεν γνωρίζει αν στα αλήθεια θα έχει ή δεν θα έχει επάγγελμα και τον επόμενο μήνα, ούτε αν το είδος της εργασίας του θα υπάρχει ή δε θα υπάρχει τις επόμενες μέρες ή ώρες.
Οι άστεγοι δίπλα μας δε μοιάζουν σχεδόν καθόλου με τους άστεγους που είχαμε στην πατρίδα μας δύο ή τρία χρόνια πριν. Μπορεί αύριο να είμαστε και εμείς στη δική τους θέση. Γι' αυτό ας προσαρμοστούμε άμεσα σε αυτή τη νέα κατάσταση. Ας αλληλοϋποστηριχτούμε. Ας μη μαλώνουμε αδίκως με τους περαστικούς στους δρόμους. Ας τους χαμογελάμε αντί να ξεσπάμε για τις στενοχώριες μας πάνω τους. Στις δημόσιες υπηρεσίες ας μην τσακωνόμαστε άσκοπα με τον υπάλληλο, ή αν εμείς είμαστε οι υπάλληλοι ας μη λογομαχούμε με τους πελάτες μας. Ας τους χαμογελάμε κι ας ανταλλάσσουμε με εκείνους τη γλυκιά ευχή "καλημέρα", κι ας μη λέμε σε αυτούς εκείνα που στην πραγματικότητα θα θέλαμε να πούμε στους πολιτικούς που ψηφίσαμε και μας απογοήτευσαν.
Ας συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τη ζωή που είναι μικρή και περνάει πολύ γρήγορα. Κανένα θνητό πλάσμα στον κόσμο δεν έχει δικαίωμα να μας τη στερήσει. Αλλά κι εμείς, οφείλουμε στους άλλους την ευγενική και τη χρήσιμη παρουσία μας. Οι άνθρωποι γύρω μας όπως και τα παιδιά μας μάς χρειάζονται. Δεν έχουν ανάγκη όμως τα χρήματά μας. Χρειάζονται το χρόνο μας!
Κι όσο για αυτά τα ακατονόμαστα, ανύπαρκτα αντικείμενα... ας τα αφήσουμε σε εκείνους που συνεχίζουν να μην τα σιχαίνονται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου