Phoebe Vallinda, the great piano pedagogue Φοίβη Βάλληνδα, μία από τις μεγαλύτερες παιδαγωγούς πιάνου

 

 

    Η αξέχαστη Φοίβη Βάλληνδα (8 Φεβρουαρίου 1914 - 13 Μαΐου 1992) ήταν μία από τις σπουδαιότερες καθηγήτριες πιάνου στην Ελλάδα.  Από το 1962 έως το 1987 δίδαξε Πιάνο και Παιδαγωγική του Πιάνου στο «Ωδείο Αθηνών», απόφοιτος του οποίου ήταν και η ίδια. Ήταν μάλιστα η πρώτη διπλωματούχος πιάνου της αείμνηστης μεγάλης πιανίστας και καθηγήτριας πιάνου Μαρίκας Παπαϊωάννου-Χουρμουζίου.  Η Φοίβη Βάλληνδα ήταν φημισμένη για τα εξαίρετα αποτελέσματα της διδασκαλίας της.  Ήταν το πρότυπο της αφοσιωμένης παιδαγωγού στο έργο της και ζούσε για να βλέπει τους μαθητές της να διαπρέπουν, εκπλήσσοντας τους πάντες με τα συχνά δυσανάλογα των φυσικών ικανοτήτων τους πιανιστικά τους επιτεύγματα.  Το μάθημα μαζί της τελείωνε μόνο όταν είχε επιτευχθεί ο στόχος, γι΄αυτό δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι μαθητές της έφευγαν από το ωδείο όταν οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν μία το πρωί! Ακόμη και τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της, κατάκοιτη λόγω της επάρατης νόσου, μπορούσε να βρίσκει ξανά την αισιοδοξία της και το χαμόγελό της, διδάσκοντας αμισθί πιάνο σε κάποιους πρώην μαθητές της που δεν ήθελε με τίποτα να εγκαταλείψει μετά τη σύνταξή της και παρά τους αφόρητους πόνους από τη μετάσταση του καρκίνου.  Κάποιοι από τους μαθητές της ήταν: η Βίνια Τσόπελα, η Λένα Πλάτωνος, η Λένια Ερωδιάδου, η Σμαράγδα  Μουρίκη, η Ελισάβετ Κουναλάκη, η Ρίκα Σακλαρίδου, η Κατερίνα Κτώνα, η Νένα Χάιτα, η Ντόρις Καρπούζη, η Στέλλα Λεωνιδάκη, η Αριάδνη Κανέτη, ο Στέφανος Κορκολής, η Γεωργία Μαρκέα και πολλοί άλλοι.

 

"This thesis constitutes a tribute from me to the memory of my beloved piano teacher and pedagogue at the ‘Conservatory of Athens’, the unforgettable Phoebe Vallinda, to whom I dedicate it. Phoebe Vallinda was a distinguished pianist, but above all a marvellous person, who adored her students and adored helping them to perform in the best possible way. She dedicated her whole life to her task, without bringing up a family of her own, and died of cancer in 1992 at seventy eight years of age, without having managed to complete her book about piano pedagogy. Right up to the final days of her life, however, she did not cease teaching me the piano at her home, while lying in bed and suffering. I shall never forget how much she enjoyed teaching the piano, as well as her bright smile and dancing eyes every time she rang a little bell to bring me from the living room, where the piano was, to her bedroom to correct one of my mistakes. She adored watching her students turn her ‘sand’ – as she called her instructions – into ‘gold’, although we knew that each of her words were priceless diamonds, which we should not lose at any cost. I must admit that I will never get over the loss caused by her death. She was the person who inspired me to become a pianist, and to adore music and piano teaching in the sense in which she understood it: the combination of special methods suited for each individual, contributing to the conversion of students with only moderate abilities into really ‘talented’ ones. To write this thesis and to dedicate it to her constituted for me a duty and some return for the lifetime of experience which she had offered to me".

[See Markea, G. G. (2002). Teachers’ Perceptions of ‘Musicality’ and Its Contexts: A Study of Piano Pedagogy in Athenian Conservatories. Unpublished Doctoral Dissertation. University of London. Institute of Education].