Ο Κολοκοτρώνης και οι "Κολοκοτρώνηδες", της Γεωργίας Μαρκέα

«Είσαι Έλληνας; Τι προσκυνάς; Σηκώσου απάνω. Εμείς και στους θεούς ορθοί μιλούμε!»

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης 

Από τη μέρα που μας βρήκε το μνημόνιο, αναρωτιέμαι: Μόνο σε μένα λείπουν οι ήρωες της Επανάστασης: ο  Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης, ο Διάκος, ο Μπότσαρης, ο Παπαφλέσσας;

Δε λέω… Έχει γεμίσει το κέντρο της Αθήνας με άνδρες νευρικούς στους δρόμους που βαράνε αν χρειαστεί γροθιά στο τραπέζι. Περπατούν ή οδηγούν βιαστικά (ατρόμητα μπορώ να πω), απειλώντας ή βρίζοντας, ακόμη και σπρώχνοντας ή χτυπώντας κάθε τι που συναντούν στο δρόμο τους και δεν πηγαίνει στο ρυθμό τους. Άλλοτε μάλιστα φασκελώνοντας εκείνον που το βλέμμα του προλαβαίνει να συναντηθεί με το δικό τους. Έτσι, αντί στερνού αντίο... Συνηθίζεται μάλιστα τόσο πολύ αυτό, που θα πρότεινα να το καθιερώναμε ως ευγενή χαιρετισμό, αντί προσβολής. Γιατί αν συνεχίσουμε να φασκελώνουμε παράτυπα, δεν αποκλείεται να καθιερωθεί μια μέρα και το φασκελοχάρατσο...

Αν διανύσει κανείς διαδρομή 10 χλμ. είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πετύχει, κατά μέσο όρο, τρία αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Γιατί συχνά, αυτοί οι νευρικοί που φασκελώνουν δε φτάνουν εγκαίρως (ακόμη και καθόλου) στον προορισμό τους.

Κοιτάζοντας το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου, αναρωτιέμαι αν είχε άραγε φωνή τι θα μας έλεγε (ή καλύτερα, τι θα μας «έσουρε») αλλά και ποιο δρόμο θα μας υποδείκνυε να πάρουμε. Σίγουρα, με το δάκτυλό του δεν έδειχνε σημείο να στρογγυλοκαθίσουμε, αλλά αντιθέτως, μοιάζει να είχε κάποιο γεμάτο δράση σχέδιο!  Αν ζούσε σήμερα θα είχε ήδη απελευθερώσει την Ελλάδα από το ζυγό των…  Των ποιων;  Αυτών που είναι οι αληθινοί εχθροί μας! Θα το είχε άμεσα μάθει.  Είμαι βέβαιη πως θα τους είχε εντοπίσει έναν-έναν, κι ας μην είχε στη διάθεσή του το διαδίκτυο και γενικότερα τα σύγχρονα μέσα. Και βεβαίως, δε θα φασκέλωνε, ούτε θα προσπερνούσε τους «αδύνατους» στους δρόμους.

Κι όμως, φίλοι μου, υπάρχουν στη χώρα μας πολλοί Κολοκοτρώνηδες. Μόνο που οι σημερινοί, μόνο ηχητικά είναι "όνομα και πράμα". Έχουν κολλήσει σε  μια καρέκλα (αν είναι μόνιμη, υπουργική ή πρωθυπουργική αλίμονο, γιατί δεν ξεκολλιούνται από εκεί με ευκολία) και δεν το λέει η καρδιά τους για επανάσταση. Ο ηρωισμός τους αρκείται στο να κάνει κόλαση τη ζωή των γυναικόπαιδων, των γερόντων ή των αναπήρων που θα συναντήσουν στους δρόμους. Μόνο οι αδυνατότεροί τους, τελικά πληρώνουν την οργή τους για το μνημόνιο.

Θα τους πρότεινα, όμως -όσο δεν μετατρέπονται σε αληθινούς Κολοκοτρώνηδες και δεν ερευνούν τον τρόπο να μας βγάλουν από το μνημόνιο-  να πάψουν να δυσκολεύουν κι άλλο τη ζωή μας. Βιαζόμαστε κι εμείς το ίδιο.  Αντί να ανάψουν, λοιπόν, το φλας και να μας προσπεράσουν, ας μας πουν ευθέως ότι παρέδωσαν τα όπλα. Ας μας ζητήσουν στα ίσα να γίνουμε εμείς (εκτός από νοικοκυρές, εργαζόμενες, μητέρες, έστω αργές οδηγοί)  οι «Μπουμπουλίνες» τους. Κι ας αφήσουν καλού-κακού (έτσι αγχωμένοι που είναι) το τιμόνι, παραμένοντας στην κοτρώνα τους ήσυχοι. Γιατί εμείς που αντέξαμε τους πόνους της γέννας, μάλλον θα τα καταφέρουμε από τους περαστικούς «Κολοκοτρώνηδες» καλύτερα!